ATATÜRK, büyük kabul edilen insanlarla kıyaslanmak suretiyle
kendisine övgülerde bulunulmasından hep rahatsızlık duymuştur. Hatta bu tür
davranış sahiplerine şiddetle karşı çıkmıştır. Ona göre büyük olan yalnızca ve
yalnızca Türk ulusudur. Ulusun üstünde bir büyüklük iddiası söz konusu
olmadığı gibi, bu tür davranışlar kendisini ulusunun hizmetkârı olarak
değerlendiren bir insanın ulusu için verdiği mücadelenin anlaşılamaması
anlamına da geldiğinden onu üzmekteydi. Aşağıdaki anekdot bu gerçeği
yansıtması açısından güzel bir örnektir:
1923, Uşak...
Halkın yoğun sevgi gösterileri arasında Türk Ocağına gittik. Ocak
üyeleri toplanmıştı. ATATÜRK, eşi birbirine yakın sandalyelerde, Mareşal
Fevzi Çakmak ve maiyeti bir arada oturmuştuk.
Kahveler içiliyordu, Ocaklı arkadaşlardan tahminen otuz iki yaşlarında
bir genç ayağa kalktı, misafirlerini selâmladıktan sonra bir konuşma yaptı.
Konuşmacı sözü ATATÜRK’e getirip, onu Napolyon ve Bismarck’la
mukayeselere giriştiği zaman bundan memnun olmadığını ATATÜRK’ün
kaşlarını çattığından anlamıştık. Henüz kahvesini bitirmemişti, derhâl ayağa
kalktı:
“Bey kardeşimizin izinleriyle burada bir noktayı açıklamak amacıyla
sözlerini kesiyorum. Efendiler, bu arkadaş beni Bismarck ve Napolyon’la
mukayeseye kalkıştılar. Napolyon kimdir? Taç ve macera peşinden koşan bir
insan! Bismarck ise imparatorlara hizmet eden bir adam! Ben böyle değilim!”
dedi ve yerine oturdu.
Konuşmacı çok sıkılmıştı; sözlerini düzeltmek üzere “Afedersiniz Paşa
hazretleri, sözlerim yanlış anlaşıldı. Sizin şerefinizden şanınızdan bahsetmek
istiyorum.” Sözlerini henüz bitirmişti. ATATÜRK tekrar ayağa kalktı:
“Efendiler; bu bey kardeşimiz ikinci bir hataya tekrar düştüler. Hangi
şan, hangi şeref? Eğer mensup olduğum milletin şanı, şerefi varsa ben de
şanlı ve şerefliyim. Aksi takdirde içinizden herhangi bir adam çıkar da şan,
şeref peşinden koşar ve eşsiz olmak isterse biliniz ki başınıza belâdır,
belâdır!.. Millet bu gibilerine asla izin vermemelidir!”
.
Damar Arıkoğlu.
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder